Την στιγμή που όλοι αγωνιούν για το μέλλον της χώρας, για την παραμονή μας ή όχι στο ευρώ, για το αν θα πτωχεύσουμε ή όχι, για το αν θα τηρήσουμε το μνημόνιο ή όχι και όλοι κρατάνε την αναπνοή τους για την επόμενη κίνηση, ο τουρισμός βρίσκεται και αυτός “στον αέρα”. Η χώρα βρίσκεται σε μία φρενήρη κατάσταση υποθέσεων, όπου κανείς αυτή την στιγμή δεν μπορεί να θεωρήσει τίποτα ως δεδομένο. O τουρισμός μας πάντα αντιμετώπιζε προβλήματα στρατηγικού σχεδιασμού, προβολής και αντιμετώπισης κρίσεων. Αυτή την στιγμή αντιμετωπίζουμε μία πολύ μεγάλη κρίση και αν δεχτούμε ότι ο τουρισμός αποτελεί την "βαριά μας βιομηχανία", θα έπρεπε να υπάρχει μηχανισμός διαχείρισης κρίσεων. Μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα και τα προβλήματα που "βλέπουν" οι τουρίστες από την ελληνική κρίση, όπως είναι τα κλειστά λιμάνια, οι απεργίες των ταξί, των ναυτεργατών και των μέσων μαζικής μεταφοράς, οι διαδηλώσεις και η εγκληματικότητα, στα οποία πρόσφατα έχει προστεθεί και η πιθανότητα της πτώχευσης και της επιστροφής στην δραχμή, είναι φυσικό να υπάρχει ένας σκεπτικισμός για το κατά πόσον αυτοί που είχαν αποφασίσει να επισκεφτούν την χώρα μας θα το κάνουν και κατά πόσον αυτοί που έζησαν όλη αυτή την ταλαιπωρία θα θελήσουν να το διακινδυνέψουν ξανά. Από την άλλη μεριά, δε μπορείς να ζητήσεις ή να απαιτήσεις από ανθρώπους που διεκδικούν τα δικαιώματά τους να σιωπήσουν και να μην τα διεκδικήσουν, ούτε και μπορείς να τους υποδείξεις τον τρόπο με τον οποίο θα τα διεκδικήσουν. Καθώς όπως αποδεικνύεται σε πολλές περιπτώσεις, αν δεν τεθούν με κάποιο τρόπο “εκβιαστικά” διλήμματα, αποφάσεις δεν παίρνονται. Αν δεχτούμε λοιπόν την κατάσταση αυτή για την παρούσα φάση στην χώρα μας ως δεδομένη, μένει να αναρωτηθούμε για όλους αυτούς που εμπλέκονται στον τουρισμό με τον οποιονδήποτε τρόπο, από πάνω προς τα κάτω και από κάτω προς τα πάνω, πώς μπορεί η χώρα να διαχειριστεί αυτή την έκρυθμη κατάσταση.
Τα δεδομένα που έχουμε αυτή την στιγμή δεν είναι πολύ αισιόδοξα. Καμία ελληνική κυβέρνηση μέχρι στιγμής δεν έχει επενδύσει στον τουρισμό όπως θα έπρεπε, δεδομένης της μεγάλης συμβολής του και στην περιφερειακή ανάπτυξη και στην απασχόληση. Με το να μετονομάζεται συνεχώς η εποπτεύουσα αρχή και κατά συνέπεια να αλλάζουν συνεχώς και οι υπουργοί και δυστυχώς και η τουριστική πολιτική, δημιουργείται μία κατάσταση ασταθής, με σοβαρότερο αποτέλεσμα όλων, η χώρα να μην έχει και να μην μπορεί να προβάλει μία ενιαία ταυτότητα και μία ενιαία εικόνα. Παρόλα αυτά βέβαια, τόσα χρόνια καταφέρναμε να έχουμε και τουρίστες και κρατήσεις. Ίσως όχι όσο θα θέλαμε αλλά σε ένα αρκετά ικανοποιητικό επίπεδο.
Αυτή την έκτακτη στιγμή πριν από όλα τα άλλα που αφορούν την τουριστική ανάπτυξη της χώρας μας, το πιο σημαντικό είναι να υπάρχουν σταθερές δομές, στρατηγική, στοχευμένη προβολή και διαχείριση κρίσεων. Μπορεί για παράδειγμα να γίνονται κάθε εβδομάδα απεργίες, αλλά το κράτος θα πρέπει να φροντίσει να μην δίνεται μόνο αυτή η εικόνα της τουριστικής Ελλάδας προς τα έξω. Δεν πρέπει να περιμένουμε πάντα ότι κάποιος άλλος θα μας σώσει. Τελευταία βλέπουμε κάποιες κινήσεις, ιδιαίτερα συγκινητικές από τουριστικούς φορείς και ομάδες της ελληνικής ομογένειας στην Αμερική, στην Αυστραλία, την Αυστρία, τη Ρωσία και την Γερμανία με καμπάνιες που είναι χρηματοδοτούμενες από το κοινό, με σκοπό να αποκαταστήσουν την εικόνα που παρουσιάζει η χώρα μας προς τα έξω. Από την άλλη βλέπουμε και κινήσεις αγωνίας από τους tour operators οι οποίοι βλέποντας τις αρνητικές εξελίξεις στις κρατήσεις για την χώρα μας, κάνουν διάφορες κινήσεις «συμπαράστασης» όπως είναι οι δωροεπιταγές των 50 ευρώ για διακοπές στην Ελλάδα, πρωτοβουλία της γερμανικής αεροπορικής εταιρίας Condor. Πολύ συγκινητικά όλα αυτά, όμως με τέτοιες αποσπασματικές ενέργειες ουσιαστικά αποτελέσματα δεν πρόκειται να υπάρξουν. Ο τουρισμός μας είναι σε μία φάση που «κοιτάζει το δέντρο αντί να κοιτάζει το δάσος». Ένα παράδειγμα είναι και η αρνητική εικόνα που υπάρχει στην Γερμανία για την Ελλάδα και η μεγάλη πτώση των κρατήσεων. Φυσικά και αυτό είναι ένα πρόβλημα, όμως έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις και δεν είναι αυτό το πρόβλημα που πραγματικά αντιμετωπίζει ο τουρισμός μας αυτή την στιγμή. Ένα πραγματικό πρόβλημα, είναι ότι το κράτος απουσιάζει, ο ΕΟΤ αποδυναμώνεται και χάνει αρμοδιότητες, χωρίς να υπάρχει στρατηγική και σχέδιο για το πώς θα λειτουργήσει το σύστημα και πώς ακριβώς θα μοιραστούν οι αρμοδιότητες, βλέποντας και πάλι την αδιαφορία του κράτους για την «βαριά μας βιομηχανία».
Ο ελληνικός τουρισμός χρειάζεται γερές βάσεις και θεμέλια, πάνω στα οποία θα χτιστούν η στρατηγική του, η προβολή του, η εικόνα του, τα προϊόντα του και το μέλλον του.
0 comments:
Post a Comment